ΣΑΝ...
Μπροστά στο παραγώνι, οι δυο τους.Η γιαγιά στη καρέκλα της, τυλιγμένη με το μάλλινο σάλι της και εκείνη με τη μασιά να πειράζει τα ξύλα στη φωτιά. Άλλο δεξιά, άλλο παρά πέρα, όπως οι σκέψεις της.
-Γιαγιά, πως είναι οι άνθρωποι;
Εκείνη πήρε στα ροζιασμένα χέρια τη παλάμη της. Την έφερε βόλτα με ένα χάδι και είπε:
-Σαν τη παλάμη σου, κοκόνα μου!
-Πες μου γιαγιά.
-Τον βλέπεις αυτόν τον μικρούλι; Άνθρωπος ασήμαντος, περαστικός, λησμονημένος. Περνά από το διάβα σου και τα χνάρια του, τα σβήνει η πρώτη ψιχάλα. Φτάνει στιγμή, που δυσκολεύεσαι να θυμηθείς τη μορφή του, το όνομα του. Χάνεται στο πρώτο δείλι, αλλά κάνει τη περαντζάδα του.
Αγγίζει τον παράμεσο και συνεχίζει.
-Αυτό, αχ, αυτό! Όνειρα που πήραν σάρκα και οστά.Όρκοι αγάπης, που ζητάν να μείνουν στο "πάντα". Όρκοι σιωπής, σε λόγια ανείπωτα. Ένα δαχτυλίδι περνά στο δάχτυλο αυτό. Για να θυμίζει, για να σε πονά, για να σφραγίσει ένα τέλος ή για να σημάνει μια αρχή.
-Και ο μεσαίος γιαγιά;
-Κοπελούδι μου, αυτός είναι ο ξεχωριστός. Σαν το μπόι του, εκείνοι. Άνθρωποι μεγάλοι. Με ανάστημα. Άνθρωποι που ήρθαν, έμειναν και θα συνεχίσουν να μένουν στη ζωή σου. Μπήκαν από κάποιο μονοπάτι στο δρόμο σου και τώρα προχωράτε μαζί. Δίπλα, δίπλα. Βήμα, βήμα. Στη δυσκολία σου, παρηγοριά. Στον πόνο σου, βάλσαμο. Στο γέλιο σου, ευτυχία. Στην αγάπη, μοίρασμα.
-Και ο δείχτης;
-Αυτός ψυχή μου, τις περισσότερες φορές "κρεμά" ταμπέλες. Άνθρωπος, που μ' ένα κομμάτι σχοινί "ονοματίζει" πράξεις, πρόσωπα, λόγια. Δείχνει, κρίνει, κατακρίνει.Ανοίγει, με το έτσι θέλω, το βιβλίο της ζωής σου και ξεκινά από πάνω να κατεβαίνει αποφασιστικά. Περνά αυτό, εκείνο, το άλλο και σταματά εκεί... Στο λάθος. Κολλάει τη ματιά του εκεί, αδιαφορώντας για της σελίδας τα γραμμένα. Ένα δείχνει, χίλια σβήνει. Ίσως γιατί τού είναι πιο εύκολο αυτό. Να δείχνει το λάθος από το σωστά καμωμένο.
Η γιαγιά κλείνει μες τη παλάμη της τα τέσσερα δάχτυλα και με την άλλη χαϊδεύει τον αντίχειρα.
-Γιαγιά, αυτό το δάχτυλο είναι μόνο του, απόμακρο.
-Αυτό κοκόνα μου, είσαι εσύ! Δίπλα σε όλα. Απέναντι σε όλα. Αγγίζεις ένα, ένα. Ζεις μαζί τους. Κανένα δεν αγνοείς. Όλα αφήνουν κάτι. Μα μικρό, μα μεγάλο. Ζωής παιχνίδια. Καθένα σκύβει και αφήνει ένα μοναδικό αποτύπωμα. Κι όλα μαζί "κυλούν" στις γραμμές της παλάμης σου. Αχνά, ζωηρά, θορυβώδη. Κυλούν στο πεπρωμένο σου. Εσύ μαζεύεις από το ποτάμι της προσφοράς. Ένα μάθημα. Μια εμπειρία.Μια ανάμνηση. Μια επιλογή. Ένα λάθος.
Και συνεχίζεις ζωή μου!
Βήμα, βήμα.
Δρομί, δρομάκι!
Πάντα μαζί τους.
Σαν τα δάχτυλα!
Δίπλα στο ποτάμι του πεπρωμένου!
Ένα σπίτι για να γεννηθείς,
ένα δέντρο για να ανασάνεις,
ένας στίχος για να κρυφτείς,
ένας κόσμος για να πεθάνεις.
Τ.Λειβαδίτης
