ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙ

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙ

Είναι απλωμένο στο τραπέζι του σαλονιού. Μεγάλο, με πολλά κομμάτια.

Της αρέσει. Διασκεδάζει.

Προσπαθεί να το φτιάξει. Κοντεύει.

Μια εικόνα πολύχρωμη απλώνεται μπροστά της.

Ένα τελευταίο κομμάτι και το παζλ θα ολοκληρωθεί.

Που είναι; Γιατί δεν το βρίσκει;

Αχ καρδιά μου, δεν θα μπορέσεις να το τελειώσεις ποτέ.

Αυτό που λείπει, είναι αυτό που σου λείπει. Αυτό που δεν έζησες.

Αυτό που έχεις θάψει μέσα σου και νομίζεις ότι είναι καλά κρυμμένο.

Είναι αυτό που σε "τρώει" κι εσύ κάνεις πως δεν το καταλαβαίνεις.

Είναι ένα όνειρο ξεχασμένο στο ντουλάπι του χρόνου. Μια σκέψη σκεπασμένη με τόσες άλλες.

Ένα "αν" που κάνει τη φαντασία σου να πλάθει.

Πλάθει το "αν" και εσύ πονάς.

Και το απωθημένο συνεχίζει.

Αλήθεια ή ξεγέλασμα των καιρών;

Ποτέ δεν θα μάθεις.

Αυτό το μικρό, μικρούτσικο κομμάτι που θα αφήσει ατελείωτο το παζλ.

Αυτό το μικρό, μικρούτσικο κομμάτι που είναι ζωντανό, νεκρό πάνω στο τραπέζι το ξύλινο.

Αυτό που δεν έχεις ζήσει... τουλάχιστον τώρα ξέρω.