ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ

ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ

Είναι φορές, αχ, πόσες φορές που έρχεται και φωλιάζει.

Χωρίς να το ζητήσεις, χωρίς να το θέλεις.

Φτιάχνει τη φωλιά του με ότι βρει και αράζει.

Αράζει και περιμένει.

Προσπαθείς να τον διώξεις και εκείνος αδιαφορεί για τα χέρια που νιώθει.

Να μπορούσα να σε ξεριζώσω, να βγάλω ένα ένα τα φτερά σου.

Και έτσι γυμνός, γεμάτος ντροπή, να αφήσεις τη φωλιά σου.

Παίρνεις τη φωνή του και την κάνεις άχυρο.

Το άρωμα του και το κάνεις χαμόκλαδα.

Το βλέμμα του και συνεχίζεις να πλέκεις.

Το άγγιγμα του για να την τελειώσεις.

Κι εγώ σε κοιτώ, σε κοιτώ και μοιρολατρώ, γιατί φοβάμαι.

Φοβάμαι και το φεγγάρι κυλάει δίπλα μου.

Κάτσε Φόβε δίπλα και συ.

Ακόμα μια νύχτα που δεν τον έχω.

Να 'ξερε πόσο δύσκολα θα περάσει κι αυτή η νύχτα.

Κι όμως να'ξερες πόσα όμορφα πράγματα ξεκίνησαν από ένα φόβο!