ΤΟ ΑΡΜΥΡΙΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ

ΤΟ ΑΡΜΥΡΙΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ

Ήταν ψηλό.Όμορφο. Ξεχώριζε απ' όλα τα δέντρα σε εκείνη τη παραλία. Ήταν ένα χαρούμενο αρμυρίκι.Οι αχτίδες του ήλιου, έπαιζαν μαζί του, όταν το έβρισκαν στο δρόμο του.Το κύμα ερχόταν κοντά του και ...πάτησε εδώ

ΤΑ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΚΑΙΣΑΡΙ...

"ΤΑ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΚΑΙΣΑΡΙ..."

Στα παιδικά της χρόνια. Τόσο πίσω.

Κυριακάτικο απόγευμα, χαραγμένο, όπως εκείνη η φράση.

Ο σοφός θείος καθόταν στο σαλόνι, στη καρέκλα του πατέρα,πίνοντας το καφεδάκι του. Εκείνη κοιτούσε τη σοφία να απλώνεται στα χείλη του φλιτζανιού. Από όλες τις προτάσεις που ξεπηδούσαν από το στόμα του, "έγραψε' εκείνη στο μυαλό της.

Δεν την έψαξε σε λεξικά, δεν ρώτησε. Την "υιοθέτησε" ακατέργαστη.Πήρε τη φαντασία της δίπλα στο κρεβάτι και έπλασαν αγκαλιά, κοιτώντας το ταβάνι και το λιγοστό φως που έμπαινε από το γερμένο παντζούρι.

Κάθισε τον Καίσαρα σε μια περίοπτη θέση και έβαλε γύρω του υπηκόους.Ζωγράφισε στριμάδα στο πρόσωπο του και ιδιοτροπία στις διαταγές του. Ζήταγε δώρα ο Καίσαρας, τυλιγμένα περίτεχνα σε χαρτιά. Κανένα δώρο όμως, δεν ικανοποιούσε τη ματαιοδοξία του και το κενό της καρδιάς του.Ο Καίσαρας μόνο ζητούσε, απαιτούσε και τα δώρα πηγαινοέρχονταν, όπως η μιζέρια του.

Φαντάστηκε περιπέτειες με πρωταγωνιστή αυτόν τον Καίσαρα και έδωσε πολλά φινάλε στη δικιά του ζωή. 

Αυτή η φράση, έμεινε κάπως έτσι στο μυαλό της. Θάφτηκε στο χώμα, όπως και ο θείος που την είχε πει.

Ο χρόνος όμως φροντίζει να μην αφήνει τίποτα θαμμένο στα "χώματα" του.Σ' αφήνει να νομίζεις ότι έχει ξεχαστεί και σε μια στιγμή, φέρνει μπροστά σου, αυτό που είχες παραγκωνίσει.

Ο Καίσαρας γύρισε πολλές φορές στη ζωή της. Όχι με τη μορφή που του είχε δώσει σαν παιδί.Μέσα απ' αυτά που της είχε δείξει η ζωή, πήρε την πραγματική του μορφή.

Άργησε να ακούσει το χτύπημα του Καίσαρα στη πόρτα της. Είχε μια αναβολή πάντα ιδρωμένη στη παλάμη της.

"Άσε, θα του ανοίξω αργότερα"

"Μπορεί να έρθει πιο μετά"

Του κάκου ο Καίσαρας επέμενε. Χτύπαγε, ξαναχτύπαγε...έφυγε.

Τώρα ξαπλώνει στο κρεβάτι της, χωρίς στο προσκεφάλι της, τη φαντασία. Κατάλαβε πια εκείνη τη φράση. Μετάνιωσε που άφησε τον Καίσαρα, τόσες φορές να περιμένει. Τώρα ξέρει.

Τα δώρα της ψυχής της τα περιποιείται, τα στολίζει με πολύχρωμα χαρτιά και σατέν κορδέλες.Τα δίνει στον Καίσαρα και εκείνος τα κρατά με ευλάβεια και τα παραδίδει.

 Αν καμιά φορά το κουτί πέσει από τα χέρια του Καίσαρα και σχιστεί το περιτύλιγμα, εκείνη δεν σταματά.Κολλά το σχισμένο χαρτί, αλλάζει το περιεχόμενο του κουτιού και η αποστολή συνεχίζεται.

Ένα δώρο με αξία. Μικρή ή μεγάλη, σαν το ανάστημα ενός ανθρώπου. Σαν κι αυτό που πρέπει να λάβει.

- Κάθισε Καίσαρα. Σε κούρασα σήμερα. Να ψήσω καφεδάκι;

Μέσα από τον αχνό ενός καφέ σε συνάντησα για πρώτη φορά και μέσα από τη γεύση του, έγινες ο αγαπημένος μου. Τίποτα δεν είναι σαν αυτό που φαίνεται Καίσαρα.

Σε ευχαριστώ.

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια χώρα, όχι μακριά από ‘δω, αλλά ψηλά από ‘δω, ζούσε ο παππούς ο Χρόνος.

Παράξενος παππούς. Μεγάλωνε, μεγάλωνε,... πάτησε εδώ