ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ

ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΜΟΥ

Δεμένο το καράβι στο λιμάνι.Εκείνοι στη κουβέρτα ξεκουράζονται,συζητούν. Εγώ στο αγκυροβόλιο, τους χαζεύω και θυμάμαι.

Το " πλήρωμα' μου. Οι απλήρωτοι άνθρωποι μου.

Άλλοι στη πλώρη κι άλλοι στη πρύμνη, για να έχω τον καιρό πρίμα.

Σφαλισμένα στο αμπάρι, σεντούκια μαύρα, από σκέψεις, εξατμισμένες προσδοκίες, προδομένα όνειρα. Σφαλισμένα και κλειδαμπαρωμένα, μέχρι να τα ξεφορτωθούν στη πρώτη πούντα που θα φανεί.

Χτυπήματα- σχισμές και είναι έτοιμοι να καλαφατίσουν το σκαρί για να συνεχίσει τον απόπλου.

Πυξίδα και χάρτες για το ανεμοκαίρι, για την αντάρα. Κι εγώ δεν φοβάμαι, γιατί η πυξίδα τους θα μου βρει ένα απάγκιο.

Είναι εκεί, για να ρίξουν τα δύσκολα στα απόνερα του καραβιού και  να τα διαλύσει η αλμύρα της μάγισσας.

Σκαρφαλώνουν στο άρμπουρο και η δύναμη τους "γλείφει" το ξύλο. Ανεβαίνει...ανεβαίνει και κυματίζει.

Στην αφεγγιά, ρίχνουν τα δίχτυα και μαζεύουν "μαργαριτάρια" του βυθού. Έτσι, για να "χορέψει" το καράβι στη πίστα του βένθου και του ουρανού.

Πλήρωμα μου! Μεγάλο ταξίδι, χωρίς καρνάγιο. Μόνο για λίγο, το σχοινί στη δέστρα και ο θόρυβο της άγκυρας να καταπίνεται από τον γιαλό.

Είναι το ταξίδι μου! Το πλήρωμα μου! Οι άνθρωποι μου!

Βίρα την άγκυρα... κι ας αργεί ο φάρος να φανεί.

Λάσκα τα σχοινιά.... για να πνιγεί η σκιά στα απόνερα!

Όρτσα τα πανιά...γιατί είστε μαζί μου!

Παλιό σκαρί, δοκιμασμένο πλήρωμα, αγαπημένο ταξίδι!

Χωρίς αυτούς, ανύπαρκτη ίσαλος γραμμή.

Είχαν τα ταξίδια μου, μάτια αγαπημένα, χέρια φιλικά,

που 'πλασαν τη φουρτούνα σε μπουνάτσα.

Έχουν τα ταξίδια μου το δικό τους πρόσταγμα,

ένα αρμυρό ευχαριστώ

Η ΡΟΔΟΥΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ

Η ΡΟΔΟΥΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ

Θα σας πω μια ιστορία για ένα ρόδι διαφορετικό από τα άλλα.Η Ροδούλα, το λέει και το όνομα της, ήταν ένα ρόδι με ανθρώπινες συνήθειες. 

Μιλούσε, γκρίνιαζε, στενοχωριόταν,...πάτησε εδώ

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Έ  να σώμα! Χορτασμένο. Γυρνάει στους νυχτερινούς δρόμους, ζητώντας τη παρουσία. Πίσω από τη πόρτα ενός μπαρ, σε καινούριες γνωριμίες. Ηδονή φτιαγμένη μόνο για κείνο. Το πρωινό ξυπνά σε σεντόνια ιδρωμένα, ικανοποιημένα. Σώμα χορτασμένο αλλά κουρασμένο. Ρυτίδες διαφορετικές, χαραγμένες πάνω του. Ρυτίδες που αποζητούν αυτό που λείπει. Κενό. Στο παγάκι που λιώνει μοραία στο ποτήρι, στο τσιγάρο που σιγοκαίει δίπλα του. Μια ρυτίδα, κοντά στη καρδιά, ψιθυρίζει επίμονα. Στην αρχή αδιαφορεί. Την αγνοεί. Δεν θέλει να δεχτεί τον ψίθυρο. Η κούραση όμως, το κάνει να την αναζητήσει.

Ρ  ωτάει. Ψάχνει. Τυχαίνει. Είναι εκεί και το περιμένει. Γυμνή, μια απλωσιά. Κινείται γύρω του, το αγγίζει, τη νιώθει.Γυμνώνεται μπροστά της. Χωρίς ντροπή, χωρίς αναστολές γι' αυτά που έζησε, γι' αυτά που πέρασε.

Ω  ρα για αυτό το ραντεβού! Σώμα και ψυχή μαζί! Προσκύνημα σε πύλη ιερού ναού. Και η ρυτίδα σωπαίνει. Ο ψίθυρος βουβαίνεται. Μοναδική στιγμή.

Τ  ώρα γεμίζει το σώμα προσμονή, λαχτάρα, πόθο. Η ψυχή πεταρίζει μπροστά στη γύμνια και την αλήθεια. Περιμένει αυτή την ένωση.

Α  νταριάζεται το σώμα. Συνουσία του παραδείσου και του θανάτου. Στιγμή που το σώμα και να σβήσει για πάντα, δεν φοβάται. Πάθος που ξεχειλίζει και κάνει τις ρυτίδες αχνές γραμμές. Κλείνει τη ψυχή μέσα στην αγκαλιά του. Με μια δύναμη απαλή για να μη την τρομάξει.

Σ  ιωπή αθανασίας, αιωνιότητας.Δεν υπάρχει κούραση πια.Τώρα ξέρει ότι δεν μπορεί να μπει σε άλλο σώμα. Προσκυνητής σ' αυτή την ιερότητα. Πιστός σ' αυτή τη στιγμή ζωής και θανάτου.Σώμα και ψυχή, μέσα στις κρυψώνες του μυαλού έχουν χτίσει το δικό τους ναό.

Σεντόνια με τα αποτυπώματα αυτής της ένωσης. Σεντόνια, που όσες φορές και να πλυθούν, θα έχουν για πάντα τα χνάρια αυτής της ένωσης.

Μια στιγμή, μια αιωνιότητα.