Η ΛΕΞΗ

Η ΛΕΞΗ

Ψάχνει στο λεξικό, εδώ και ώρα, κάτι που δεν ξέρει. Κολλάει σε μια σελίδα και χαμογελά. Το αγαπημένο παιχνίδι της γραμματικής. 

"Παίρνω δυο λέξεις, τις παντρεύω και κάνω μια σύνθετη". 

Της άρεσε και συνεχίζει να της αρέσει αυτό το "προξενιό". Μπέρδευε, στα μαθητικά της χρόνια, το πρώτο συνθετικό με το δεύτερο και γελούσε, στο άκουσμα της λέξης. Ο γαμπρός γινόταν νύφη και η νύφη γαμπρός. Εκείνη ήταν η κουμπάρα.

Τώρα όμως διαβάζει τη λέξη "μένω" και δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Της φαίνεται δύσκολος. Ίσως γιατί έχει μεγαλώσει.

Δίπλα στη λέξη την επίμονη, κάθονται και κοιτούν κάποιες άλλες μικρές. Αρχίζει να διαβάζει και να συμπληρώνει αυθόρμητα και να κάνει προτάσεις.

Απλά μένω κάπου.

Παραμένω... στην καθημερινότητα μου.

Υπομένω... το "μεσαίωνα" της σκέψης.

Περιμένω... ένα αύριο, γιατί κουράστηκα από το σήμερα που ζω.

Προσμένω... αυτό που έχω ονειρευτεί από τη ζωή, όταν ξεκολλήσω από τα βαλτόνερα μου.

Αναμένω... στα σοκάκια της αγάπης αυτό που έφυγε ή το καινούριο που θα 'ρθει.

Επιμένω... και ελπίζω.

Απομένω... μόνη;

Γεννήθηκε στη πραγματικότητα, αλλά διαμένει στη πόλη των ονείρων της. Χτισμένη από τα δικά της χέρια. Πέτρα στη πέτρα, εκατοστό στο εκατοστό.

Μένει εκεί και προσμένει.

Ενεστ: μένω

Παρ: έμενα

Αόρ: έμεινα

Στιγ. μέλλοντας: θα μείνω