ΤΟ ΚΟΥΤΙ

ΤΟ ΚΟΥΤΙ

Αγαπημένο κουτί. Ήθελε να τα βάλει όλα μέσα. Το είχε πάρει με τις οικονομίες της.Το είχε βρει σε ένα παλαιοπωλείο. Μέσα στη σκόνη, ξεχασμένο σε μια γωνιά. Σαν να την περίμενε.

Το καθάρισε. Το γυάλισε και ήταν το καμάρι της. Μόνο εκείνη ήξερε τη σημασία του.

Πόσες φορές δεν το άνοιξε στη ξηλωμένη της ζωή!

Με τη μεζούρα μετρούσε ανθρώπους. Όχι το ύψος τους, αλλά το ανάστημα τους. Ανθρώπους στα δικά της μέτρα.

Στις ανοιχτές πληγές της, έπαιρνε πολύχρωμες κλωστές και τις έραβε. Με γερό κόμπο στην αρχή της κλωστής για να μη ξηλωθούν οι ραφές.

Με το σαπούνι έβαζε σημάδια. Στις αντοχές της, στα όρια της. Κι αν η ψυχή της ξεπερνούσε τα σημάδια, τα έσβηνε. Και τα πήγαινε λίγο πιο κάτω, λίγο πιο πέρα.

Στις αγκαλιές έραβε χρυσά κουμπιά, για να μην ανοίγουν εύκολα.

Στην υπομονή της πέρναγε πάντα ένα φαρδύ λάστιχο. Τέντωνε, μαζευόταν και ξανά μανά από την αρχή.

Καρφίτσωνε πάνω της πρόσωπα καινούρια. Στη πρώτη πρόβα άλλαζε τις καρφίτσες. Αν δεν της άρεσε αυτό που έβλεπε στον καθρέφτη, οι καρφίτσες έμπαιναν στο μπλε πλαστικό κουτί τους.

Μια δαχτυλήθρα για να τη προστατεύει από το τρύπημα. Τιποτένια ασπίδα κι ας σε ξεγελούσε το γυαλιστερό της χρώμα.

Μα στο δικό της κουτί , την καλύτερη θέση είχε το ψαλίδι.

Κομμένα "θέλω", στραβά "πρέπει", ψαλιδισμένα ναι και όχι της ζωής της.

Δεν ήταν μια φορά που επικαλέστηκε το άνοιγμα αυτού του κουτιού. Ήταν πολλές.

Στις ξηλωμένες αγάπες!

Στις κακοραμμένες φιλίες!

Στις μπαλωμένες αγκαλιές!

Στις τρύπιες σκέψεις!

Μια βελονιά πίσω και δύο μπροστά. Μπαλωμένη φορεσιά η ψυχή της!

Αυτό το βράδυ η καρδιά μου με βελόνες ραμμένη.

Τουλάχιστον, δεν κρυώνει!