Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ
Δείχνει τα μυτερά της δόντια, γιατί ντρέπεται για την ασχήμια της.
Και η ασχήμια φέρνει κακό. Κόβει το νήμα της ζωής, γιατί μόνο αυτό ξέρει να κάνει. Μισεί την ομορφιά γύρω της και θέλει να την πονέσει.
Μα οι ψυχές συνεχίζουν να λάμπουν. Καρφιτσώνονται στο τέμπλο του ουρανού και λάμπουν.
Αυτόφωτες, χωρίς την ανάγκη της.
Εξάλλου ότι ήταν να πράξει, το έπραξε.
Δεν τη φοβούνται πια.
Πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο.
Το τέλος.
Οι ψυχές, αστέρια στο θάμπος του μπλε.
Σηκώνω τα μάτια και τα βλέπω.
Ξεδιψάω από το αστείρευτο φως τους.
Όσο τα κουβαλάω μέσα μου, εκείνα ξανάρχονται και φωτίζουν το σπιτικό μου. Ανάβουν ένα καντήλι στη σκοτεινή ζωή μου.
Ποτίζουν τις γλάστρες μου με αγάπη, θύμηση, νοσταλγία.
Η Άτροπος κακιώνει με το φως των αστεριών, με το χορό των ψυχών... και εγώ αυτή τη φορά χαίρομαι!
Καληνύχτα δικά μου αστέρια!
Νιώθω κουρασμένη απόψε!
Δεν είμαι πια παιδί!
Γερνάω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου