Η ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ
Σε μια συνοικία της Αθήνας. Στο νοίκι πολλά χρόνια. Μια παλιά ντουλάπα στο παιδικό δωμάτιο. Στο δεξί της φύλο τρία συρτάρια με χαραγμένα τρία γράμματα. Ένα γράμμα στο καθένα. Ταυτότητα. Συρτάρια με προσωπικότητα. Εκεί ήταν ταχτοποιημένες οι παιδικές μας αναμνήσεις. Μαζί τα συρτάρια, στα χρόνια που πέρασαν, μαζί και τώρα.
Ανοίγω το πρώτο συρτάρι ... Θυμάμαι τότε, που το αεροπλάνο θα έφευγε και ήθελα τόσα να σου πω. Τα δάκρυα κυλούσαν κι ένας κόμπος έκανε τη φωνή "άλαλη".
Ανοίγω το δεύτερο συρτάρι ...Θυμάμαι τότε που η μυστική συμφωνία των τριών, μας "φυλάκισε" για πολλές μέρες στο σπίτι.
Ανοίγω και το τρίτο... Θυμάμαι τότε, που ήσουν εκεί για να μ' ακούσεις. Μόνο να μ' ακούσεις, τίποτε άλλο.
Κάποιος σοφός είχε πει ότι ο Θεός, επειδή δεν μπορούσε να τα προλάβει όλα, έπλασε τη μάνα.
Οι αναμνήσεις μου όμως, μου λένε κάτι άλλο σοφέ!
Όταν ήθελα οι ώρες μου να γίνουν χαρά, έρχονταν.
Όταν η λύπη γινόταν φορτίο βαρύ, τα χέρια τους το σήκωναν.
Όταν η αγάπη έψαχνε να μοιραστεί, ήταν και πάλι εκεί.
Ο Θεός, όταν δεν μπορεί να είναι δίπλα σου και η μάνα έχει πελαγώσει, στέλνει τα αδέλφια.
Σιωπηλή συμφωνία, θαμμένα μυστικά, αδελφική αγάπη!
Το άθροισμα τριών προσθετέων οδηγούν στο ολόκληρο.
1/3+...+...=3/3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου