ΟΙ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ

ΟΙ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ

Στο σταθμό του τρένου, είσαι έτοιμη εδώ και ώρα.

Ώρα αναχώρησης: Μία στιγμή.

Ώρα άφιξης: Άγνωστο.

Άνετο βαγόνι. Δροσιά ευχάριστη. Βολεύεσαι, στη θέση που γράφει το εισιτήριο. Άγνωστο ταξίδι, αλλά επιθυμητό. Κοντά στο παράθυρο, να εναλλάσσονται εικόνες κι εσύ να χαίρεσαι.

Ο σταθμάρχης σφυρίζει για τελευταία φορά. 

Οι πόρτες κλείνουν. 

Το τρένο σέρνεται δειλά και μετά ξεθαρρεύει. 

Απολαμβάνεις τη διαδρομή.

 Προσπαθείς να αγνοήσεις κάτι που σε ενοχλεί .

Αυτές οι βαλίτσες. Κοιτάς στην αρχή αδιάφορα και μετά επίμονα. Τις σκουντάς νευριασμένα με τα πόδια αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Η ενόχληση παραμένει.

Βαλίτσα μονόχρωμη, με ετικέτα γραμμένη. Ασήκωτη. Βλέπεις μια θέση άδεια πιο πέρα. Γιατί όχι; Η βαλίτσα που γράφει "ευθύνες", σε ένα κενό κάθισμα. Κι αν έρθει άλλος ταξιδιώτης; Θα αδιαφορήσεις για το δικό σου "βάρος".

 Την άλλη; Σκέφτεσαι. Δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο. Καρό, παλιά, η άλλη βαλίτσα. Η ετικέτα της γράφει "λάθη". Μόνη ακόμα στο βαγόνι. Ανοίγεις το παράθυρο του τρένου. Το καρό παράταιρα στολίζει το χωράφι με τα αγριόχορτα. Τελείωσες. Απλώνεις τα πόδια σου και χαλαρώνεις. Τίποτα δεν σε ενοχλεί. "Καλό μου ταξίδι" εύχεσαι στον εαυτό σου. 

Ώρα άφιξης: Κάποια στιγμή στο Παρόν.

Στο τέλος του ταξιδιού, ερημιά. Ο σταθμάρχης, πάλι θα κάνει αυτό, που ξέρει τόσα χρόνια. Εσύ θα κατέβεις κρατώντας απ' το χέρι το Παρόν. Χωρίς βαλίτσες, γιατί νόμιζες ότι σε ενοχλούσαν. Ήταν δικές σου όμως και έπρεπε να τις κρατήσεις. Σφυρίζει. Το παγκάκι άδειο. Το Παρελθόν και το Μέλλον, κουρασμένοι θαμώνες του σταθμού. Κουρασμένοι και ... φευγάτοι!

Έμαθα πια να κλίνω τη λέξη "το λάθος"

Έμαθα πια να κλίνω τη λέξη " η ευθύνη".

Και μπορώ να βάλω δίπλα τους και τη λέξη "μου".

Δυσκολεύτηκα αλλά το έμαθα!