ΤΟ ΑΡΩΜΑ
Φωτισμένος πλακόστρωτος δρόμος. Ερημικός.
Περπατώ με τα χέρια στις τσέπες και ρεμβάζω αυτή τη μυστική ομορφιά.
Βήματα με πλησιάζουν. Με προσπερνούν.
Το άρωμα του το νιώθω.
Κλείνω τα μάτια και τον ακολουθώ. Υπνωτισμένη, άβουλη.
Επιταχύνει το βήμα του κι εγώ ακολουθώ.
Στρίβει στο σοκάκι και σταματώ. Κάθομαι στο πεζούλι και κλαίω.
Χάνω τον διαβάτη αλλά εκείνο το άρωμα μένει. Μένει και κουβαλά μαζί του τόσα.
Τη νύχτα που με κρατούσες αγκαλιά, κάτω από το φως των αστεριών.
Τα λόγια που ειπώθηκαν, όταν το άρωμα "κυλούσε" στο λαιμό σου.
Την αγάπη που έκρυψα μέσα σε λίγες σταγόνες μυρωδιάς.
Τα χρόνια που πέρασαν φυλακισμένα σε ένα μπουκάλι.
Και απόψε, αχ, απόψε!
Ο άγνωστος, το άρωμα, τα φαντάσματα. Ποτισμένα με μυρωδιά, σε φέρνω πάλι πίσω.
Χάθηκε ο διαβάτης. Χάθηκες εσύ, αλλά αυτό το κάτι σε "ανάστησε" καρδιά μου.
Μυρωδιά μοναδική, που θα είναι πάντα η μορφή σου.
Δάκρυα που πότισαν το πεζούλι. Σκιές που χόρεψαν με τη νυχτιά.
Ένα άρωμα που γράφει το όνομά σου.
Η μυρωδιά του!
Μυρίζει Άνοιξη! Μυρίζει αγάπη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου