Η ΠΙΝΕΛΙΑ

Η ΠΙΝΕΛΙΑ

Προσπάθησα να φτιάξω το πορτραίτο σου με ένα μολύβι "άχρωμο". Δεν ξέρω τι χρώματα να βάλω. Δεν μου έδωσες την ευκαιρία να το τελειώσω. Τώρα θα μείνει μισοτελειωμένο σε μια γωνιά για να μου θυμίζεις ότι υπήρξες. Δυο μεγάλα μάτια, ίσιο στόμα, κόκκινα μάγουλα.Αδρές γραμμές που θέλω να τονίσω, αλλά δε με βοηθάει το μολύβι.Θέλω να το σπάσω, αλλά δεν έχω τη δύναμη.

Να βάλω έντονες σκιές στη ψυχή σου; Ταιριάζουν; Το χρώμα της αλήθειας στα χείλη σου; Μόνο εσύ μπορείς να μου δώσεις την απάντηση. Του αγώνα το χρώμα στα χέρια σου; Το κόκκινο στην καρδιά σου; Δεν μπορείς να με βοηθήσεις. Το ξέρω, το βλέπω. Φταίει ο χρόνος; Δεν πρόλαβα να γνωρίσω. Το μοντέλο κλειστό και ακίνητο στη θέση του. Μάτια ανέκφραστα, χέρια σταυρωμένα.

Μα, εγώ ήμουν ο ζωγράφος.Ήθελα να κινηθεί, να το νιώσω, για να μπορέσω να το αποδώσω καλύτερα. Του το ζήτησα βουβά μα το μοντέλο προτίμησε την ακινησία.Το ταρακούνησα μα τα μάτια του έμειναν και πάλι ανέκφραστα.

Δεν ξέρω πλέον τι να κάνω. Αποφάσισα να εγκαταλείψω τη ζωγραφική.Υπάρχει ευτυχία για τον ζωγράφο;Είναι άσκοπο να την ψάχνω μέσα στα πινέλα και τα χρώματα.Βγάζω τη ποδιά από πάνω μου.Η ψυχή δεν βοηθάει το χέρι να συνεχίσει. Καιρός να βάλω το πορτραίτο σε μία άκρη.

Ναι, πρέπει να το βάλω μισοτελειωμένο σε μια γωνιά.Η έμπνευση χάθηκε. Η καρδιά έβαλε δυο πινελιές λύπης πάνω στα μάτια. Ήταν οι τελευταίες πάνω στο πορτραίτο.

Ίσως οι πιο πετυχημένες πινελιές πάνω στον καμβά. Οι τελευταίες και οι πιο αληθινές που έδωσε το μοντέλο στον μοναχικό ζωγράφο.

"Οι άνθρωποι της ζωής σου! Σχεδιασμένοι, με ανεξίτηλο μελάνι ή σβησμένοι με μια γομολάστιχα! Τα χνάρια τους ορατά πάνω στο χαρτί. Γιατί στο τέλος πάντα κάτι μένει. Αυτό που θέλεις εσύ να αφήσεις!"