ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

Θα αντέξω; 

Σε ένα λιμάνι που με προκαλεί κάθε βράδυ με τα παιχνιδιάρικα φώτα του;

Στις νύχτες που με τυλίγουν με το σκοτάδι και τη μοναξιά;

Στο καλοκαιρινό φεγγάρι που φωτίζει τις αγάπες του κόσμου, εκτός από τη δικιά μου;

Στη παραλία που με φωνάζει συνέχεια να πάω κοντά της;

Στο πρόσωπο που μπαίνει λαθραία στο σώμα, στη ψυχή, στο είναι μου;

Θα αντέξω, θα αντισταθώ;Πως;

Θα πάψω να κοιτώ το λιμάνι που παίζει μαζί μου.

Θα δραπετεύσω απ' το σκοτάδι της νύχτας και τη μελαγχολία της ψυχής μου.

Θα πω στο φεγγάρι να φύγει από τη γειτονιά μου γιατί δεν υπάρχει αγάπη για να φωτίζει.

Θα παρακαλέσω το κύμα να χαλάσει την ζεστασιά της παραλίας.

Θα "τιμωρήσω" τον λαθρεπιβάτη της ζωής μου.

Μα Θεέ μου! Πως θα γίνουν όλα αυτά.

Είναι λόγια , τίποτα άλλο.Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι αιχμάλωτη και δεν μπορώ να φύγω.

Ας σταμάταγε τουλάχιστον το λιμάνι να φωτίζει κάθε βράδυ και να με κάνει να υποφέρω.Με αγνοεί όμως και εγώ πρέπει να αντέξω.

Πρέπει...πρέπει. Μπορεί αυτό να σπάσει τη σιωπή της τωρινής "φυλακής" μου; 

Μπορεί;

Θα το πάρω και πάλι απ' την αρχή. Ο εαυτός μου, οι σκέψεις μου, χωρίς το ξελόγιασμα του λιμανιού.

"Κάπου μέσα στο κεντημένο λιμάνι, ο εαυτός σου ψάχνει να σου μιλήσει. Και εσύ, όσο κι αν τον αποφεύγεις, ψάξε μια γωνιά. Κάθισε δίπλα του και αφουγκράσου τον"