Η ΑΥΛΑΙΑ

Η ΑΥΛΑΙΑ

Φορούσε ένα κόκκινο φορεματάκι και ήταν πάντα χαρούμενη. Ήθελες να κουνηθεί, κουνιόταν. Ήθελες να περπατήσει, περπάταγε. Ποτέ δεν αποφάσιζε εκείνη για το τι θα έκανε. Ήταν βλέπεις μια μαριονέτα. Τα χέρια και τα πόδια της ήταν δεμένα με σχοινιά καλής ποιότητας.

Μα η ψυχή της ήταν ελεύθερη.Έκανε σκέψεις τρελές, ανθρώπινες, όμορφες.Τις φύλαγε μέσα της γιατί ήξερε ότι τα χέρια και τα πόδια θα την πρόδιδαν. Όνειρα που την έπνιγαν μα δεν μπορούσε να τα πει πουθενά. Φοβόταν την απόφαση. Είχε συνηθίσει την απόρριψη.

Μέχρι τώρα τα πήγαινε πολύ καλά στη σκηνή.Έκανε τούμπες, γέλαγε, υποκλινόταν.

Μα ο ρόλος αυτός την κούρασε. Αποφάσισε να βάλει την ψυχή της να κουνήσει τα σχοινιά.Αυτό όμως δεν άρεσε στον θιασάρχη.Την κοίταξε αγριεμένος και τις έκοψε τα σχοινιά. Σωριάστηκε σε μια γωνιά και δεν μπορούσε να κουνηθεί.Απ΄την αρχή της ζωής της, βλέπεις,μέχρι τώρα είχε συνηθίσει διαφορετικά.Εξαρτιόταν από τους άλλους. Κι αυτή η δέσμευση σταμάτησε απότομα.

Από τότε που ο θιασάρχης την παράτησε, ξεχασμένη και αβοήθητη, προσπαθεί.Προσπαθεί κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Αγωνίζεται για να φτάσει στη ψυχή της. Χτες έκανε το πρώτο βήμα και έπεσε.Χαμογέλασε και ξαναπροσπάθησε.Μη τη λυπάσαι. Τώρα έχει νόημα η ζωή της.Ίσως αυτό το βήμα το θεωρείς άσκοπο.Κι όμως, έχει τόσο σημασία για κείνη.

Ξεκινάει έναν δρόμο που θα είναι γεμάτος από τα δικά της βήματα.Τουλάχιστον θα ξέρει ότι κάθε στραβοπάτημα θα είναι δικό της και όχι του θιασάρχη.

Είναι τόσο δυνατό, τόσο έντονο αυτό το συναίσθημα.Το 'χεις ζει άραγε εσύ, που τη κρίνεις τόσο αυστηρά στην προσπάθεια της.

Είναι μια ψυχή ελεύθερη, είναι σκέψεις τρελές που δεν μπορείς να τις ορίσεις.Μπορείς να πιάσεις τον ήλιο; Μπορείς να σταματήσεις τη ζωή;

Θα τα καταφέρει και μακριά από τον θίασο. Πρόσεξε σε παρακαλώ κάθε παράσταση της. Τώρα θα είναι εκείνη η πρωταγωνίστρια.

Και μόλις κλείσει η αυλαία, θεατή, μη ξεχάσεις να χειροκροτήσεις. Είναι το μόνο που σου μένει να κάνεις, γιατί δεν μπορείς να αγνοήσεις τον αγώνα μιας ψυχής.

Ένα χειροκρότημα, ένα λευκό λουλούδι και η αυλαία κλείνει.

Η παράσταση τελείωσε ή μόλις τώρα αρχίζει;

Η επιλογή, η απόφαση, το λάθος και ξανά η επιλογή, η απόφαση, το λάθος... και η ζωή κατεβάζει σιγά σιγά τη δική της αυλαία, θορυβώδη ή σιωπηλά.