ΑΓΡΙΑ

ΑΓΡΙΑ

Κάποτε τη θάλασσα τη λάτρευα.Έπαιρνε την άβυσσο μου και την έκανε σταγόνες, βροχή, κύματα.Έδιωχνε την αδυναμία της ψυχής μου.Τώρα;

Με χωρίζει απ' τη μορφή σου, απ' τα χέρια σου και με κάνει και πονάω.Υποφέρω και υπομένω γιατί όλα τα κύματα είναι αδιέξοδοι.

Εκείνη αγκαλιάζει την άμμο, χαϊδεύει τα αστέρια, φιλάει τον ουρανό και εγώ νιώθω να με τυλίγει η παγωνιά.

Μέσα στη τρικυμία της ζει ο Θεός της και στη δική μου, εσύ είσαι μακριά. Χωρίς την ελπίδα του ερχομού, χωρίς το φάρο να ανάβει.

Το καράβι φεύγει, προσπερνάει κι εγώ εδώ στην άκρη του λιμανιού μελαγχολική, ανόητη.

Δεν ξέρω αν πρέπει να σε μισήσω θάλασσα. Και ήρεμη να με αγνάντευες , εκείνος δεν θα ερχόταν. Η αγάπη δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Είναι μόνο λόγια που μένουν και με βασανίζουν.Είναι δεσμά που φυλακίζουν τα χέρια μου και με εμποδίζουν να ρίξω τις αναμνήσεις στον παγωμένο βυθό σου.

Τι κι αν αγριεύεις; Τι κι αν φλερτάρεις την αμμουδιά γλυκά;

Καληνύχτα θάλασσα μου! Σήμερα δεν θα αφήσω τίποτα στα κύματα σου.Δεν μπορείς να με ανακουφίσεις. Χτύπα μανιασμένα. Εγώ φεύγω. Παίρνω μαζί μου τους φόβους μου, την αγάπη μου.

Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας για μένα.

Ούτε εσύ, ούτε εκείνος.

Αχ, θάλασσα μου σκοτεινή, θάλασσα λατρεμένη!