ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ

ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ

Υπάρχει μόνο μια μικρή λευκή πλάκα. Χωρίς φωτογραφία, χωρίς παιχνίδια.

Σκεπασμένη με ένα χρώμα πράσινο και γκρίζο. Ένα μνήμα, δυο ζωές. Πάνε δέκα χρόνια που "εδώ κοιμούνται τα αγαπημένα μας παιδιά".

Είναι δέκα χρόνια που πονάει, που σβήνει στην ερώτηση "γιατί και τα δύο;"

Τι του άφησες; Κενό, μέρες χωρίς το γέλιο, την αγωνία και τη χαρά να τα μεγαλώσει. Ζει, συνεχίζει, πληγωμένος και πιστεύει. Δεν είναι τραγικό το τελευταίο; Παρόλο το χτύπημα, πιστεύει και έχει σταματήσει να ρωτάει. Περιμένει σε κάποια άλλη ζωή να βρει την αρχή του δρόμου που πήρε τα παιδιά του.

Σε κάποια γωνιά τον βλέπω λυπημένο, με ένα τσιγάρο να αργοκαίει. Βουβός, με μια ψυχή να θρηνεί. Θέλω να πάω κοντά του, να σφίξω το χέρι του, να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου. Όχι για να ξεχάσει, μα για να αγγίξω τον πόνο του, να πάρω τα δάκρυα από την καρδιά του. Να σφουγγίσω το αίμα από τη πληγή του. Οι ρυτίδες σκαμμένες στα μάτια του, μιλάνε.

Έπρεπε να πάρει τόσα πολλά απ' τη ζωή. Άξιζε να τον βοηθήσει. Να του χαρίσει αυτά τα απλά, τα ασήμαντα, τα ονειρεμένα.

 Μα εκείνη τον προσπέρασε. Αντί να του απλώσει το χέρι, τον κέντησε μέχρι να ματώσει.Αντί να βάλει το χέρι της κάτω από το πρόσωπο του και να τον σηκώσει να δει την αυγή, τον τράβηξε στη νύχτα, στη παγωνιά.

Θαυμάζω την αντοχή του, την υπομονή του. Συνεχίζει να ονειρεύεται, να αγαπάει, να δίνει.

Φεύγει από το μνήμα βουρκωμένος, μόνος, παραπονεμένος.

Τον κοιτώ που απομακρύνεται και πονάω. Για κείνον, για τα παιδιά, για μένα.

Μη σταματήσεις να αγαπάς και να δίνεις. Είναι πολύ δύσκολο να το μάθεις και να το κάνεις. Και η δική σου μορφή είναι σφυρηλατημένη από την προσφορά και την αγάπη. Δεν μπορείς να της αλλάξεις σχήμα. Είναι αργά μα και καλύτερα έτσι. Πίστεψε με.

Μη σταματήσεις να ψάχνεις, να πιστεύεις, να ελπίζεις.

"Εδώ κοιμούνται τα αγαπημένα μας παιδιά". Ένας λήθαργος, που στα βλέμματα των περαστικών κυλάει αδιάφορος, γιατί αγνοούν, δεν ξέρουν. Ένας ύπνος που πονάει όσους ξέρουν. Όσους τον έχουν ζήσει από κοντά και δεν μπόρεσαν να τον εμποδίσουν.

Είναι και κάποιοι άνθρωποι, που κοιτώντας τις πληγές τους δεν μεταμορφώνονται σε κάτι που δεν είναι.

Αχ! αυτοί οι άνθρωποι.