ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΚΕΙ...
Είναι πολλά βράδια που πηγαίνω εκεί.
Ξαστεριά απόψε. Και σήμερα εκεί θα πάω.
Είναι ένας δρόμος σκοτεινός. Δεν φοβάμαι το σκοτάδι.
Περπατώ το δρόμο και σταματώ σ' αυτή την οδό.
Κάθομαι στα νοτισμένα σκαλοπάτια και βλέπω...
Σκέψεις μπερδεμένες να στέκονται στο πάρκο.
Αποφάσεις να ανεβοκατεβαίνουν το κράσπεδο.
Σκιές ανθρώπων που δεν είναι κοντά μου και μου λείπουν.
Σκοτάδι που δεν το διαπερνά ούτε μια ακτίνα φωτός.
Στιγμές που έχουν χαθεί στα βρομόνερα των υπονόμων.
Στιγμές που ρισκάρουν, σαν νυχτοπεταλούδες στο παιχνίδι των φαναριών.
Μαγική οδός!
Βλέπεις και ακούς χωρίς το πετάρισμα των βλεφάρων και το αφούγκρασμα.
Μιλάς με τον εαυτό σου και παίρνεις απαντήσεις.
Τον γνωρίζεις. Τον δέχεσαι. Διαφωνείς.
Αγαπημένη οδός!
Οι λέξεις εκεί ακούγονται διαφορετικά.
Τα βήματα μου με οδηγούν στο δρόμο μου. Στο στέκι μου.
Στην Οδό Σιωπής!
Γεια σου σιωπή, αγαπημένη μου φίλη!
Είναι ώρα να μιλήσεις εσύ απόψε και εγώ να ακούσω τα λεγόμενα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου