Ο ΙΠΠΟΤΗΣ

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ

Στο χρόνο του κάποτε και στο μέρος του κάπου, υπήρχε το κάστρο της Ντραφοχώρας. Παράξενη χώρα, όμορφοι και παράξενοι άνθρωποι. Στο κάστρο λοιπόν αυτό της χώρας ζούσε ένας ιππότης. Κι εκείνος όμορφος και με κάτι παράξενο.

Ποια ήταν η ομορφιά του;

Πολεμούσε για το καλό και για τους κατοίκους αυτής της χώρας. 

Κάθε βράδυ έβαζε εκείνος όλες τις έννοιες του κάστρου στο μαξιλάρι και τις σκέπαζε με μία καληνύχτα.

Μόνος στα σοκάκια του κάστρου αφουγκραζόταν το γέλιο, το παράπονο και τη σκέψη του άλλου.

Ποιο ήταν το παράξενο;

 Στα δίχτυα της νύχτας, ο ιππότης καθόταν στη πολεμίστρα του κάστρου με χιλιάδες σκέψεις να μπλέκονται στο μυαλό του. Εκείνη τη στιγμή γινόταν κάτι μαγικό. Κάτι που ήθελε να του πει:

"Μην ανησυχείς ιππότη, όλα θα πάνε καλά."

Το φεγγάρι μεταμορφωνόταν σε κλειδί του σολ και τα αστέρια γινόντουσαν νότες στο πεντάγραμμο της νυχτιάς. Ένα τραγούδι σκέπαζε το σκοτάδι. Ένα τραγούδι που ήταν μόνο για ΄κεινον.

Καληνύχτα ιππότη!

Δεν ξέρω το τέλος της ιστορίας σου. Ίσως το γράψεις εσύ. Ίσως το γράψει η ζωή.

Εγώ θα ήθελα να τελειώσω την ιστορία μου, όπως τελειώνουν όλα τα παραμύθια.

Να ζήσουμε εμείς καλά και εσύ ακόμα καλύτερα, με το τραγούδι σου να παίζει κρυφτό στις πολεμίστρες του κάστρου. Κι εσύ να είσαι εκεί και να το σιγομουρμουρίζεις.

Στον ιππότη της ζωής μου! 

Δεν ξέρω αν είναι ευτυχισμένος. 

Ιππότη ακούμπησε στο προσκεφάλι και άσε να σε σκεπάσει το σεντόνι του κόσμου με μία καληνύχτα!