Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ

Κάτω από τον ίσκιο του δέντρου.
Απέναντι καθισμένοι  σε ένα τραπέζι.
Το τάβλι ανοιχτό και τα πούλια περιμένουν να κάνουν το θόρυβο που ξέρουν.
Άλλοτε εκείνος παίρνει τα πούλια τα άσπρα και άλλοτε εγώ.
Δεν μιλάει πολύ. Συγκεντρώνεται στο παιχνίδι.
Άλλοτε παίζει με πάθος και άλλοτε "τσιμπάει" τα ζάρια.
Δεν του το λέω.Τον αφήνω.Θυμώνει, όταν παρατηρώ τις αταξίες του.
Κουβέντες μαζεμένες ή σιωπή.
Φέρνει εξάρες και τα μάτια του λάμπουν. Κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Στο δικό μου άσσο-δύο, με κοιτά και περιμένει τη δύσκολη κίνηση.
 Στη λάθος κίνηση βρίζει.
Αν χάσει, το τάβλι κλείνει με θόρυβο και ψάχνει να βρει το λόγο της ήττας.
Αν κερδίσει, ζητάει να πάμε γι' άλλο.
Συμπαίχτης αληθινός και κάλπης.
Όμως περνάω καλά μαζί του.
Παίζω, γελάω, μιλάω, διαφωνώ.
Κερδίζω και χάνω.
Το τάβλι κλείνει.Τα πούλια ξεκουράζονται στο ξύλινο κουτί.
Κοιταζόμαστε στα μάτια.
-Τι θα γίνει εαυτέ μου; Θα πιούμε εκείνο το ουζάκι που λέγαμε;
-Αν πληρώσεις την ήττα σου, ναι ...  Και μου κλείνει το μάτι.

Εξάρες ή ντόρτια, η κίνηση πρέπει να παιχτεί με τον συγκεκριμένο συμπαίχτη.

Στο παιχνίδι, εσύ και ο εαυτός σου.