Η ΣΤΙΓΜΗ

Η ΣΤΙΓΜΗ

Το φως της κουρασμένης λάμπας έδειχνε δυο φιγούρες που καθόντουσαν στο σκοτάδι.Είχε ξαπλώσει στα πόδια της κι εκείνη χάιδευε το πρόσωπό του, λες και ήθελε να πάρει την απογοήτευση και την κούραση από πάνω του. Έμοιαζε σαν όλα τα άλλα πρόσωπα μα για κείνη ήταν μοναδικό. Τα μάτια που της είχαν δώσει τόση ευτυχία με το βλέμμα τους. Η ανάσα που είχε ξυπνήσει κάθε κύτταρο του κορμιού της. Τα χείλη, πόσες φορές δεν είχαν ψιθυρίσει τη λέξη "σ' αγαπώ". Κοιταζόντουσαν συνέχεια, κάνοντας τις λέξεις να χάνονται. Το κασετόφωνο έπαιζε το τραγούδι τους. Η σιωπή, μονάρχης, χαμογελούσε. Τον είχε δίπλα της και ήταν αρκετό.Οι μέρες που τους χώρισαν, έγιναν λεπτά. Ήταν σαν χθες που έδωσαν το φιλί του αποχωρισμού. Ήταν σαν χθες που η καρδιά σφιγγόταν από πόνο και ένα "μείνε".

Ήταν. Τώρα είναι εδώ.Μοιάζει σαν παιδί που ζητά αγάπη και στοργή από τα χέρια της. Η χαρά, μεγάλη για την καρδιά της. Κάθε βράδυ, όταν οι σκέψεις τρύπαγαν το μυαλό της, ο γυρισμός του ήταν η λύτρωση. Όταν οι θύμησες την έπαιρναν μαζί τους, η επιστροφή του ήταν το καράβι. Ήταν τόσο έντονη η παρουσία του μα και τόσο αβάσταχτη η απουσία του. Λέξεις μηδαμινές μπροστά στην απεραντοσύνη της ψυχής.

Του είπε ψιθυριστά "σ' αγαπώ".

Το χέρι του έσταξε σαν βάλσαμο στο πρόσωπό της. Τα χείλη του άγγιξαν τα δικά της και η ψυχή της έσβησε κάθε άσχημη γραμμή.Πόσο μεγάλη δύναμη έχει αυτό το άγγιγμα.

 Το κασετόφωνο σταμάτησε να παίζει και το ρολόι διέταξε τους δείχτες του να σταματήσουν.

Τι σημασία έχει άραγε η ώρα, όταν οι ψυχές είναι ελεύθερες;Τι κι αν είναι μία, δύο ή τρεις;Η στιγμή της αγάπης δεν μπορεί να μετρηθεί με τίποτα γιατί δεν είναι ανθρώπινη.

Εκείνος, εκείνη και η αγάπη στο σκηνικό της σιωπής!

Προσμονή και αγάπη, πιασμένες απ' το χέρι,διαβαίνουν το δρόμο τους. Έχουν κάτι κοινό κι ας μην είναι ορατό. Τη λέξη "μείνε".