ΟΔΟΣ ΖΗΝΩΝΟΣ

ΟΔΟΣ ΖΗΝΩΝΟΣ

Είναι μια μάχη που πρέπει να τη δώσει μόνος του.Ζητά βοήθεια αλλά κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει.Αναπνέει βαριά. Το μόνο δείγμα ζωής μαζί με τον αδύνατο σφυγμό του.Συνεχίζει να παλεύει, συνεχίζει να αγαπά τη ζωή.

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Νιώθω αδύναμη σ' αυτόν τον αμίλητο αντίπαλο.Τον νεκρώνει σιγά σιγά, μα εκείνος συνεχίζει να αμύνεται γιατί η καρδιά θέλει.

Απλώνει τα χέρια του και φωνάζει:"Με τραβά μαζί του.Σταματήστε τον. Καταστρέψτε το καράβι του. Ελευθερώστε τον καρπό μου από το σφίξιμο του."

Κανείς δεν απαντά. Το κάλεσμα βουβό και τα αυτιά δεν ακούνε.Το σώμα μελανιάζει. Τα μάτια γυρίζουν και από το στόμα βγαίνει η τελευταία πνοή. Η καρδιά σταμάτησε να θέλει.

Το σώμα ακίνητο, χωρίς κανένα αίσθημα.Έχασε. Ξεκίνησε για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.Πάλεψε μόνος του και έφυγε μόνος του.Ήταν ένας αγώνας χωρίς ελπίδα. Άφησε την προκυμαία και ακολούθησε τον καπετάνιο.Αυτός ξέρει καλά τον δρόμο και δεν χρειάζεται πυξίδα για την επιστροφή.Είναι ξένος του πόνου και της απουσίας.

 Δυο μάτια βουρκωμένα στέκονται και κοιτούν. Η προκυμαία άδεια και ένα μαντήλι για το στερνό αντίο.Μα τα χέρια είναι παγωμένα και ακίνητα.Δεν έχουν τη δύναμη να πουν αντίο.Κι όμως βλέπει το καράβι να ξεμακραίνει και τις θύμησες να σπάνε στο μόλο.Σκύβει και παίρνει μία. Είναι το μόνο που της έμεινε μαζί με ένα μεγάλο κενό.Ο πόνος κυλά στα μάτια της καθώς κοιτά τη θάλασσα. Ίσως δεν της έχουνε πει ότι αυτό το μπλε δεν έχει γυρισμό.ίσως πάλι το ξέρει και δεν θέλει να το πιστέψει.

Κυλάν οι μέρες. οι μήνες και εκείνη στέκεται στην άκρη της προκυμαίας. Μελαγχολική φιγούρα στο φίλημα κάθε πρωινού.

Καρδιά της βάστα! Το καράβι δεν γυρίζει και στην απέναντι μεριά της προκυμαίας την περιμένουν δυο ζευγάρια μάτια. Οι ψυχές τους την αναζητούν επίμονα. Δεν μπορεί να τα αγνοήσει. Δεν μπορεί να σβήσει το κάλεσμα της ψυχής. Γι' αυτό το κάλεσμα πάλεψε και εκείνος στο νεκρικό κρεβάτι.

Άσε το λιμάνι αυτό γιατί δεν οδηγεί πουθενά.

Άνοιξε την καρδιά σου μπροστά στο θάνατο και πες τη λέξη "αγώνας".

Κάνε το πρώτο βήμα και συνέχισε, γιατί η ζωή είναι ελπίδα και η ελπίδα αγώνας.

Αντίο καράβι του χωρισμού!

Η προκυμαία γέμισε και πάλι ζωή. Δεν μπορείς να σταματήσεις την ορμή της.Μπορείς να τη τραυματίσεις αλλά ποτέ να τη σταματήσεις.

Γιατί όμως τη πληγώνεις;

Εγώ κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο· τον κοιτάζω και δε φοβούμαι· όμως και ποτέ, ποτέ δε λέω: Μου αρέσει. 

Όχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν υπογράφω!(Ν.Καζαντζάκης)