ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ

ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ

Κάθεται απέναντι μου και συζητάμε εδώ και αρκετή ώρα.

-Δεν γνωρίζω το χρώμα της προσμονής, μόνο τη γεύση της. 

Δεν κράτησα ποτέ την απόλυτη ευτυχία, μόνο την άγγιξα.

- Εγώ όμως Οδυσσέα, τη κράτησα.Την αγκάλιασα. Τη φίλησα.

Μέσα από τον πόνο του κορμιού, ήρθε και έσβησε τα πάντα.

Ήξερα ότι αυτό ήταν η απόλυτη ευτυχία που άκουγα. Για λίγο με κυρίευσε. Στιγμή μοναδική. Ανεπανάληπτη.

Αν γύρναγες τις σελίδες της ζωής μου πίσω, αυτό θα ήθελα να ξαναζήσω. 

Τώρα η απόλυτη ευτυχία έχει μεγαλώσει. Έγινε στο παιχνίδι του χρόνου χαρά, έννοια,αγωνία.

Η ευτυχία γι' αυτό που μου χάρισε, ζητά και εγώ δίνω. Προσπαθώ να της δώσω ότι το μυαλό σκέφτεται και ότι η καρδιά αισθάνεται.. Ξέρω ότι δεν μπορώ να την κρατήσω για πάντα κοντά μου. Θα ακολουθήσει άλλο δρόμο. Παρακαλάω μόνο το Θεό, τα μονοπάτια που θα διαβεί να μην τη πληγώσουν. Κι αν συμβεί αυτό, να μπορέσει να σηκωθεί και να συνεχίσει.Ξέρω, ότι όποτε με χρειαστεί, θα είμαι δίπλα της. Από τότε που την κράτησα, έχω ετοιμάσει ένα δισάκι. Μέσα έχω βάλει τη καρδιά μου,την έννοια μου, την ίδια μου τη ζωή.

Ο Οδυσσέας με κοιτά στα μάτια και περιμένει... Ζηλεύει; Αναρωτιέται; Δεν ξέρω.

-Το μόνο που ξέρω Οδυσσέα είναι αυτό. Είμαι ευλογημένη γιατί το έζησα!

Έζησα ένα μικρό ταλαιπωρημένο πλάσμα, που πριν χρόνια το είχαν ακουμπήσει στο στήθος μου.

Η απόλυτη ευτυχία Οδυσσέα!

-Πόσο μ' αγαπάς;

-Είσαι η καρδιά μου.

-Εμένα;

-Εσύ είσαι η ζωή μου.

Ικανοποιημένες και οι δυο κουρνιάζουν στην αγκαλιά μου και χαμογελούν. 

Κι εγώ μαζί, γιατί κρατώ την απόλυτη ευτυχία.