ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

 Έχω στη πιο βολική μεριά του σπιτιού μου, ένα ντουλάπι.
Ξύλινο, γυαλισμένο, ταχτοποιημένο.
Πίσω πίσω έχω βαλμένες, αυτές που δεν θέλω και μπροστά μπροστά αυτές που αγαπώ.
Όταν γίνομαι παιδί, τις βγάζω και περνάω όμορφα μαζί τους. Γελάω, παίζω, τις αγκαλιάζω.
Όταν γίνομαι ερωτευμένη, ασχολούμαι μ ' αυτές που αγαπώ.
Τις έχω αρωματίσει όλες με λεβάντα.
Άλλες έχουν ρουφήξει αυτό το άρωμα. Κλείνω τα μάτια και τις χαίρομαι.
Άλλες όμως, "σκληρές", "τραχιές" αφήνουν μια μυρωδιά πίκρας, αδιαφορίας. Ίσως κάτι από ξεραμένο αίμα μιας πολυκαιρισμένης πληγής.
Στα ράφια του ντουλαπιού κάθονται σιωπηλές. Στοιβαγμένες.
Στο άκουσμα ενός τραγουδιού, μερικές χορεύουν.
Σε κάποια φράση ζωντανεύουν και παίζουν με τα γράμματα.
Σε ένα άρωμα, κινούνται. Χαλάνε τη σειρά τους και πέφτουν από το ράφι.
Κι εγώ πρέπει να τις βάλω στη σειρά. Πάντα με σειρά προτίμησης.
Πολλές φορές σκέφτηκα να βρω ένα κλειδί. Έψαξα παντού. Ρώτησα. Μου είπαν ότι δεν υπάρχει. 
Είναι καιρός τώρα να τις ξεσκονίσω. Για ακόμα μια φορά, στη σωστή τους θέση.
Τότε, που η μάνα έπαιζε μαζί μας... μπροστά στο ράφι.
Τότε, που ειπώθηκαν ψέμματα στην αγάπη... στο πίσω μέρος του ραφιού.
Τότε, που τα γενέθλια μου ήταν έκπληξη.... βέβαια, μπροστά μπροστά στο ράφι.
Τότε, που... και συνεχίζω να τις ταχτοποιώ.

Ο χρόνος, όταν κινείται, ξέρει μόνο έναν δρόμο.

Οι αναμνήσεις πολλούς.